ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΚΟΠΠΑ: ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΝΕΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ;

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2014

Μαριλένα Κοππά

Ευρωβουλευτής,

 Υποψήφια Ευρωβουλευτής με τη

 ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ- ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Όσο η αφήγηση του success story συνεχίζεται, όσοι πιστεύουμε ότι πρόκειται για αντικατοπτρισμό, κατηγορούμαστε ότι είμαστε εγκλωβισμένοι στη μιζέρια και δεν έχουμε πρόταση για το αύριο. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι όσοι απευθύνουν αυτήν την κατηγορία μας γεμίζουν με αφηρημένες αναφορές για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων. Συνήθως, πρόκειται για απορρυθμίσεις.

Η ΔΗΜΑΡ-Προοδευτική συνεργασία δεν είναι ενάντια στις λεγόμενες «Μεταρρυθμίσεις», αλλά έχει άλλους στόχους:

Πρώτον, σ’ ένα κράτος που παράγει, υπάρχουν συμβόλαια που τηρούνται.

1. Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι κανένας επενδυτής δεν έρχεται σε μια χώρα όπου για να επιβάλεις τους όρους ενός συμβολαίου θέλεις το λιγότερο τρία χρόνια δικαστικό αγώνα, επειδή η δικαιοσύνη υπολειτουργεί. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος που δεν έρχονται ξένες επενδύσεις στη χώρα μας.

2. Κανένας δεν ξεκινά μια καινοτόμα επιχείρηση όσο έχουμε ένα πτωχευτικό δίκαιο που τιμωρεί την αποτυχία. Η Καλιφόρνια περηφανεύεται ότι το πτωχευτικό της δίκαιο είναι το κλειδί της καινοτομίας.

Δεύτερον, επείγει να ξαναδούμε από την αρχή τον τρόπο που διοχετεύουμε ρευστότητα στην αγορά. Ζούμε στη χώρα που τεσσερισήμισι συστημικές τράπεζες έχουν μερίδιο 95% της αγοράς της λιανικής τραπεζικής. Για την ακρίβεια, αυτή η κατάσταση είναι προϊόν «μεταρρυθμίσεων». Αυτές οι τράπεζες καλούνται να χρηματοδοτήσουν σε ένα πλαίσιο ασφυκτικών αξιώσεων κεφαλαιακής επάρκειας, σε περιβάλλον αποπληθωρισμού, ενώ έχουν μηδενικό ανταγωνισμό. Ακόμα και σε καλές εποχές, η ασφυκτική αυτή αγορά έκανε την Ελλάδα εχθρική σε νεοφυείς επιχειρήσεις αφού είναι συχνά μικρές και η δραστηριότητά τους εμπεριέχει ρίσκο.

Τρίτον, όποιος θέλει ένα «Νέο Παραγωγικό Μοντέλο» επενδύει στη γνώση, δηλαδή την έρευνα και στο ανθρώπινο δυναμικό:

Συγκεκριμένα, το πρόγραμμα Back to Work της Ομάδας Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, στην οποία θα ενταχθεί και η ΔΗΜΑΡ, μιλάει για το τέλος στις πολιτικές λιτότητας για τις δαπάνες για την παιδεία, διεκδικώντας τουλάχιστον 2% του ΑΕΠ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και 3% για την έρευνα. Αυτά με όρους ευρωπαϊκού μέσου όρου. Εάν μιλήσουμε με όρους σύγκλισης και ισόρροπης ανάπτυξης, η Ελλάδα πρέπει να επενδύσει πολύ περισσότερα.

Και εδώ πρέπει να δώσουμε προσοχή στη μεγαλύτερη εικόνα. Επειδή η καινοτομία απαντά σε ανάγκες, το πρόγραμμα αποσάθρωσης της αγοράς εργασίας, όπως και το δουλεμπόριο των μεταναστών στο παρελθόν, η αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων είναι τελικά εμπόδιο για την καινοτομία. Όταν είναι τόσο φθηνή η εργασία, γιατί να επενδύσει η αγορά σε τεχνολογικές λύσεις αύξησης της παραγωγικότητας; Όμως, αυτές είναι οι μόνες μεταρρυθμίσεις για τις οποίες είναι ικανή αυτή η κυβέρνηση. Η Ελλάδα ταΐζει τον εθισμό της -από δόση σε δόση- στη φθηνή εργασία.

Για να μη μείνουμε στις διαπιστώσεις. Πρέπει σήμερα να ενισχύσουμε εναλλακτικές μορφές διοχέτευσης ρευστότητας στην αγορά. Ο παραδοσιακός δρόμος είναι ο κρατικός τραπεζικός πυλώνας ή οι συνεταιριστικές τράπεζες. Στη Βρετανία, στην Ολλανδία, στην Εσθονία υπάρχουν πολλές εναλλακτικές μορφές χρηματοδότησης, που είτε διευκολύνουν τη χρηματοδότηση μιας συγκεκριμένης επιχειρηματικής ιδέας (crowdfunding), είτε συνδέουν απευθείας αποταμιευτές και επιχειρηματίες (crowdbanking). Σε κάθε περίπτωση, κάτι πρέπει να κάνουμε προς μια ή όλες τις κατευθύνσεις αυτές.

Σύμφωνοι, πρέπει να ξεφύγουμε από μερικές παιδικές αρρώστιες της αριστεράς. Δεν μπορεί να θεωρούμε ταμπού τις συμμαχίες γνώσης μεταξύ ιδιωτικού τομέα. Την ίδια στιγμή, δεν μπορεί να θεωρούμε ότι θα ξεκινήσουμε την παραγωγική μας αναδιάρθρωση απολύοντας τους εργαζόμενους στους Ειδικούς Λογαριασμούς των Πανεπιστημίων, που διαχειρίζονται κοινοτικά κονδύλια, επειδή απλά αυτοί έχουν συμβάσεις και δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι.

Προσωπικά, αυτές τις Μεταρρυθμίσεις εννοώ προοδευτικές, αυτές συνάδουν με το πρόγραμμα Σοσιαλιστών και Δημοκρατών και σήμερα μόνο η ΔΗΜΑΡ-Προοδευτική Συνεργασία τις εκφράζει.

Άρθρο στο «Protagon.gr», 20/05/2014