Σκηνές από το επικό έργο του Μπερτολούτσι 1900 που
διαδραματίζεται στην προφασιστική και φασιστική Ιταλία θυμίζει η υπόθεση των
τριών αδελφών που ξυλοκόπησαν άγρια επαγγελματία από το διπλανό χωριό. Τότε οι
φασίστες σκορπούσαν τον τρόμο στους συγχωριανούς τους ενώ μέσα από την στολή
του μελανοχίτωνα έκρυβαν τα πιο ζωώδη
πάθη τους. Σήμερα είναι η στολή της Χρυσής Αυγής που δίνει υπόσταση φασιστικής
βίας στους νταήδες ακόμη και όταν ξεκαθαρίζουν προσωπικούς, επαγγελματικούς ή
οικογενειακούς λογαριασμούς, πόσο μάλλον πολιτικούς.
Η τοπική κοινωνία αντιδρά με απάθεια και υποκρισία,
κλείνοντας τα πορτοπαράθυρα και κοιτώντας πίσω από τις γρίλιες ή ακόμη
χειρότερα απολαμβάνει την βία και οχυρώνεται πίσω από τον φόβο. Να γιατί σε
κάτι τέτοια χωριά οι ναζιστές κερδίζουν υψηλά ποσοστά.
Γιαυτό απλές συμπεριφορές ανθρωπιάς φαντάζουν και είναι τελικά μεγάλες
δημοκρατικές πράξεις όπως δίδαξε αυτή η γενναία ηλικιωμένη γυναίκα σε εκείνο το χωριό,
η μοναδική που έσπευσε να κόψει τα σχοινιά και να απελευθερώσει τον βάναυσα
κακοποιημένο συνάνθρωπό της.
Όλα αυτά στον 21ο Αιώνα. Αλλά δεν είναι
και κεραυνός εν αιθρία. Η ίδια κοινωνία
περιέθαλψε με την σιωπή και την συνενοχή της και εντέλει ανέθρεψε τους νταήδες.
Κάποιους μάλιστα τους εξέλεξε ως εκπροσώπους της, τους νομιμοποίησε, τους
αναγνώρισε ηγέτες της. Αυτή λοιπόν ας αποδείξει ότι δεν της αξίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου