Διαφορετικότητες και Ιδεολογίες

Γράφει ο Στάθης Πανταζής

Δικηγόρος – Κοινωνιολόγος

Δυστυχώς στη πολιτική ότι δε το λύσεις γρήγορα  κάποια στιγμή θα έλθει να σε βρει. Στο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν υφίσταται μια διαφωνία, αλλά ένα καίριο ιδεολογικό ξεκαθάρισμα, που έπρεπε κατά τη... γνώμη μου να έχει γίνει εδώ και αρκετό καιρό. Δεν είναι η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κεντροαριστερό κόμμα όπως εσφαλμένα κάποιοι υποστήριξαν, αλλά η σαφής ιδεολογική του περιχαράκωση, χωρίς αμφισβητήσεις, παρερμηνείες και ιδεολογικές ασάφειες.

Είμαστε με το καπιταλιστικό σύστημα  ή θέλουμε την εκ βάθρων αλλαγή του;

Θα κρατικοποιήσουμε τα μέσα παραγωγής, οδηγώντας σε ένα πλήρη κρατισμό την οικονομία  ή  θα βελτιώσουμε τον καπιταλισμό επιβάλλοντας κανόνες στη λειτουργία του;

Είμαστε με την Ευρώπη και το δυτικό κόσμο ή θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας ακολουθώντας την τύχη κάποιων ελαχίστων χωρών που άλλες κάνουν κινήσεις προσέγγισης (Κούβα) και άλλες έχουν καταστεί περίγελος των διεθνών μέσων ενημέρωσης λόγω των ιδιοτροπιών των τυραννικών ηγετών τους; (Β.Κορέα)

Στο ΣΥΡΙΖΑ πάντοτε  αρνηθήκαμε το μοντέλο των λίγων και εναπομείναντων καθεστώτων «ανατολικού τύπου», εκεί δηλαδή που η κομματική νομενκλατούρα ελέγχει τα πάντα. Δεν αποδεχθήκαμε όμως ποτέ και τον άκρατο νέο - φιλελευθερισμό καπιταλιστικού τύπου που διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες και επιβάλλει στην κοινωνία την τραπεζική κυριαρχία και το αδίστακτο κέρδος σε βάρος των αδυνάτων. Οραματιστήκαμε μια κοινωνία που έχει ως πρωταρχικό σκοπό να υπηρετεί τον άνθρωπο, να αναδιανέμει δικαιότερα τον παραγόμενο πλούτο, να βελτιώνει το κοινωνικό κράτος, να προστατεύει και να προάγει τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Η Ελλάδα είναι μια καπιταλιστική κοινωνία, μια κοινωνία του αναπτυγμένου δυτικού κόσμου.  Αυτό ήθελε η κοινωνία.  Το κόμμα που αντιτίθεται σαφώς σε αυτή τη πολιτική λογική, είναι το ΚΚΕ, το οποίο έχει ταυτιστεί με πολιτικά συστήματα  που σε καμιά περίπτωση δε συνάδουν με το κοινώς «πολιτικόν» αίσθημα του ελληνικού λαού. Αυτό δείχνει άλλωστε και η πολιτική του πορεία , καθώς  πάντοτε τα εκλογικά του ποσοστά δεν ξεπερνούσαν το  7%. Αυτό το σημείο άλλωστε αποτέλεσε και τη κύρια διαφοροποιητική  πολιτική παράμετρο με εμάς. Εμείς που ανήκαμε στη νεολαία του ΚΚΕ εσωτερικού, το Ρήγα Φεραίο, αλλά και το κόμμα συνολικά, δεν υπερασπιστήκαμε ποτέ τα τυραννικά καθεστώτα τύπου Τσαουσέσκου στη Ρουμανία  και γενικότερα τον ηγεμονισμό της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης που έφτασε στο αποκορύφωμα του με τις εισβολές στη Πράγα και στη Βουδαπέστη. Εμείς ποτέ δεν εναντιωθήκαμε στην ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε αντίθεση με το ΚΚΕ, καθώς πάντα πιστεύουμε και συνεχίζουμε προφανώς να πιστεύουμε σε μια Ευρώπη των λαών και όχι των πολυεθνικών και των τραπεζών. Για όλους εμάς που ερχόμαστε από αυτή τη πλευρά της αριστεράς, η Ευρώπη ήταν, είναι, και θα είναι πάντα το σπίτι μας. Στη παρούσα χρονική συγκυρία η Ευρώπη με τις εφαρμογές των πολιτικών της λιτότητας εμφανίζει πισωγύρισμα, αλλά σε καμιά περίπτωση εμείς δεν θα εξυπηρετήσουμε τα σχέδια των νεοφιλελεύθερων κύκλων εγκαταλείποντας τον κοινό μας πολιτισμό.

Οι παραπάνω δύο βασικές πολιτικές θέσεις, ότι δηλαδή

1ον:  εμείς παλεύουμε για μια κοινωνία ισότιμη, αξιοκρατική και δημοκρατική, για τη βελτίωση της κοινωνικο – οικονομικής θέσης των λαϊκών στρωμάτων, για την επιβολή κανόνων με σκοπό την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς, έτσι ώστε να αντιπαρέλθουμε στη λαίλαπα του νεοφιλευθερισμού, σεβόμενοι όμως πάντα την ατομική ιδιοκτησία, και

2ον : ότι εμείς παλεύουμε για μια Ευρώπη των λαών και όχι των τραπεζών, θεωρώντας ότι είμαστε ισότιμοι εταίροι σε μια Ευρώπη του πολιτισμού, της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης, ήταν και παραμένουν  οι πυλώνες της ιδεολογικής μας ταυτότητας.

Δεν ήταν ποτέ κάποιες απλές διαφορετικότητες. Καθόριζαν και καθορίζουν τη βασική μας αρχή σε ότι αφορά τον πολιτικό μας λόγο προς το λαό και τις προεκλογικές μας δεσμεύσεις. Για αυτό άλλωστε ο λαός μας έδωσε τη λαϊκή εντολή σε αντίθεση με το ΚΚΕ και τα κόμματα της δραχμής. Αυτά πρεσβεύαμε, αυτά πρεσβεύουμε και αυτά συνυπογράψαμε με τον ελληνικό λαό στις 25 του Γενάρη.

Στην  ιδεολογία  δεν μπορεί να υπάρχει διαφορετικότητα, αλλά υποχρεωτική συνταύτιση αρχών και αξιών. Δε μπορεί να γίνει διαφορετικά, γιατί η ιδεολογία δεν είναι άποψη, πολιτική ερμηνεία, οργανωτική παρέμβαση. Η ιδεολογία είναι το  «άγγιγμα» προς το λαό και ο λαός δεν μπορεί να νιώθει δύο χέρια. Χρειάζεται υποχρεωτικά μόνο ένα.  Και αυτό πρέπει να είναι αληθινό.