Ακούμε τις ηγεσίες των δύο “μεγάλων” κομμάτων και
έχουμε λίγο μπερδευτεί. Πριν λίγες μέρες εψήφισαν και τα δύο κόμματα τη
συμφωνία με την Ευρώπη (το 3ο μνημόνιο δηλαδή) και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, ο
κος Τσίπρας μιλάει για παράλληλο πρόγραμμα. Δηλαδή για να καταλάβουμε. Το
επίσημο πρόγραμμα της Κυβέρνησης του κου Τσίπρα, θα είναι το μνημόνιο, αλλά
αυτός θα υλοποιεί (κρυφά;) κάποιο παράλληλο πρόγραμμα; Θα τρελαθούμε τελείως;
Καταλαβαίνουμε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η ρεαλιστική στροφή της δημιούργησε
μια παραζάλη, αλλά αν νομίζει ότι μπορεί να ξανακοροϊδέψει τους Έλληνες
ψηφοφόρους με νέες απραγματοποίητες υποσχέσεις, πρώτον κάνει λάθος και δεύτερον
για άλλη μια φορά ρισκάρει τη σταθερότητα της χώρας, που τόσο έχουμε ανάγκη
μετά τις 20 Σεπτεμβρίου 2015. Ναι, νομίζω ότι οι μεγάλες δυσκολίες και οι
κίνδυνοι για τη χώρα είναι μπροστά μας. Και όσα κόμματα συνεχίζουν να λένε
ψέματα στον ελληνικό λαό, ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις, ότι μπορούμε να
παρακάμψουμε το μνημόνιο, ότι μπορούμε να κοροϊδέψουμε τους κουτόφραγκους,
αναπαράγοντας όλες τις ανεύθυνες
υποσχέσεις του Ιανουαρίου, τότε θα αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες. Ναι,
νομίζω ότι μόνο μία λύση έχουμε για την επόμενη μέρα των εκλογών. Όποιο κόμμα
και αν βγει πρώτο, θα πρέπει να σχηματίσει Κυβέρνηση οπωσδήποτε με το δεύτερο
και με όποιο άλλο κόμμα θελήσει να αναλάβει τις ευθύνες της διακυβέρνησης της
χώρας, δηλαδή της υλοποίησης του μνημονίου. Και εξηγούμαι.
Η περίοδος που διανύουμε δεν είναι μια συνηθισμένη
περίοδος. Η χώρα είναι χρεοκοπημένη ουσιαστικά, η παραγωγική της υποδομή είναι
σχεδόν καταστρεμμένη, οι επιχειρήσεις είναι σχεδόν πεθαμένες και η χώρα
συνεχίζει να αναπνέει χάρις στα προγράμματα βοήθειας των εταίρων μας στην Ευρώπη
(τα περίφημα 1ο, 2ο και 3ο μνημόνιο). Μόνο μια πολύ ισχυρή Κυβέρνηση που θα
συμμετέχουν(τουλάχιστον) και τα δύο μεγάλα κόμματα, μπορεί να βγάλει από την
ακινησία τη χώρα και να βάλει μπροστά την παραγωγική μηχανή, συγκρουόμενη με τη
γραφειοκρατία του δημοσίου και με τα κατεστημένα συμφέροντα. Κάθε άλλη
Κυβέρνηση όση πλειοψηφία και αν έχει, θα έχει απέναντί της το άλλο μεγάλο
κόμμα, το οποίο ακολουθώντας τη γνωστή λαϊκίστικη αντιπολιτευτική τακτική του
πρόσφατου παρελθόντος θα εμποδίζει και θα ακυρώνει κάθε προσπάθεια αλλαγής στη
χώρα. Αυτή η περίοδος θα πρέπει να είναι τουλάχιστον τετραετής, όση και η ζωή
της νέας βουλής, χρονικό διάστημα ικανό να βγει η χώρα από την κρίση και από τα
μνημόνια. Στις επόμενες εκλογές θα έχουμε την πολυτέλεια τα κόμματα να κοντραριστούν
με τα προγράμματά τους. Τώρα προέχει η σωτηρία της χώρας.
Τα προβλήματα που θα έχει μπροστά της η νέα
Κυβέρνηση, δεν θα είναι κάποια απλά προβλήματα διαχείρισης και διευθέτησης
εκκρεμοτήτων. Το μνημόνιο 3 προβλέπει όσα δεν υλοποίησαν οι προηγούμενες
Κυβερνήσεις, δηλαδή μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται να
γίνουν και που κανένα κόμμα δεν έχει αρνηθεί για την αναγκαιότητά τους και γι
αυτό άλλωστε το ψήφισαν. Όμως αυτές οι αλλαγές θίγουν κατεστημένα συμφέροντα
μεγάλων κοινωνικών ομάδων, οι οποίες θα αντιδράσουν. Μόνο μια πολύ ισχυρή
Κυβέρνηση που θα βασίζεται τουλάχιστον στην δύναμη των δύο πρώτων κομμάτων, με
συμπαγείς κοινοβουλευτικές ομάδες, θα
μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις οργανωμένες αντιδράσεις των συντεχνιών. Και
επίσης δεν θα δοθεί η δυνατότητα στο ένα από τα δύο κόμματα να λαϊκίσει, εμποδίζοντας
τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις.
Τα άλλα
κόμματα του ευρωπαϊκού προσανατολισμού (Δηλαδή το ΠΟΤΑΜΙ και η Δημοκρατική
Συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), μπορούν να παίξουν έναν καθοριστικό ρόλο στην
επίτευξη αυτού του σκοπού. Της υποχρεωτικής δηλαδή μετεκλογικής συνεργασίας των
δύο πρώτων μεγάλων κομμάτων. Θα πρέπει σε όλους τους τόνους, να ξεκαθαρίσουν
ότι θα συμμετέχουν, ή θα στηρίξουν ή θα δώσουν ψήφο ανοχής μόνο σε μια
Κυβέρνηση συνεργασίας των δύο πρώτων κομμάτων. Έτσι βάζουν τις ηγεσίες του
ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ προ των ευθυνών τους. Τους υποχρεώνουν να δεσμευθούν
πιέζοντας το εκλογικό τους ακροατήριο και ταυτόχρονα κερδίζουν ψηφοφόρους που
θα θελήσουν να ενισχύσουν τον καταλυτικό ρόλο των δύο φιλοευρωπαϊκών μικρότερων
σχηματισμών και θα απογοητεύονται από την άρνηση του ενός ή του άλλου μεγάλου
κόμματος να συνεργασθεί μετεκλογικά.
Μια τέτοια τακτική εκτιμώ ότι θα βοηθήσει τα
μικρότερα φιλοευρωπαϊκά κόμματα να ενισχύσουν την παρουσία τους στην επόμενη
Βουλή και να αντιμετωπίσουν την πόλωση που θα επιχειρήσουν τα δύο μεγάλα
κόμματα. Και εφόσον δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις της
μεγάλης συνάντησης όλων των προοδευτικών δυνάμεων, από το φιλελεύθερο κέντρο
έως τη σοσιαλδημοκρατία και την ανανεωτική αριστερά, ας αξιοποιήσουμε τα μικρά
βήματα πού ήδη έγιναν προεκλογικά, ώστε την επόμενη μέρα των εκλογών, όσες
δυνάμεις αισθάνονται ότι το μεγάλο ζητούμενο είναι η συγκρότηση του
προοδευτικού πόλου εξουσίας, ας δώσουν όλες τις δυνάμεις τους για την επίτευξη
αυτού του σκοπού.
1-9-2015
Κώστας Χαϊνάς
