Η ταφόπλακα και οι νεκροθάφτες της Ηλεκτρομηχανικής Κύμης.

Στο νομοσχέδιο για το Εθνικό Σύστημα Κινητικότητας των Δημοσίων Υπαλλήλων συμπεριλαμβάνεται διάταξη που ρυθμίζει την τύχη των εργαζομένων του πολύπαθου εργοστασίου της Ηλεκτρομηχανικής στην Κύμη.

Η τακτοποίηση των εργαζομένων είναι ασφαλώς η μεγίστη υπόθεση αφού περίπου εξήντα οικογένειες μπορούν πλέον να έχουν ομαλό εργασιακό βίο στο Δημόσιο ή στην τοπική αυτοδιοίκηση. Το φάσμα της ανεργίας και της φτώχειας απομακρύνεται και η τακτοποίησή τους εφόσον γίνει στα όρια της περιοχής όπου κατοικούν θα τονώσει εκτός από το οικογενειακό τους εισόδημα και την τοπική αγορά γιατί όταν μία οικογένεια χάνει το εισόδημά της ταυτόχρονα το στερείται και η τοπική αγορά.

Το κουφάρι όμως του εργοστασίου θα μείνει εκεί και θα ερημώνει, θα απαξιώνεται και θα κλέβεται ότι πολύτιμο έχει μέσα του. Το χειρότερο όμως είναι ότι μία άλλοτε παραγωγική μονάδα της περιοχής της Κύμης, η μοναδική αυτής της εμβέλειας, θάβεται οριστικά στην ανυπαρξία. Η ικανοποίηση για την αποκατάσταση των εργαζομένων  που λύνει το βραχυπρόθεσμο πρόβλημα ψάχνει εναγωνίως να βρει ισορροπία με την μακροπρόθεσμη, την στρατηγική απώλεια για τον τόπο.

Που πήγαν όλες αυτές οι διαχρονικές υποσχέσεις των πολιτικάντηδων της περιοχής και της Εύβοιας για την αξιοποίηση του εργοστασίου; Για να συνεχίσει να παράγει και να δίνει δουλειά και σε άλλους εργαζόμενους και στις επόμενες γενιές;

Διότι το να κλείνεις ένα εργοστάσιο και να κάνεις δημοσίους υπαλλήλους τους εργαζόμενους είναι βέβαια βραχυπρόθεσμη «κοινωνική πολιτική» αλλά απέχει πολύ από την αναπτυξιακή πολιτική. Αυτή εξάλλου υπήρξε πατροπαράδοτα γνωστή καραμέλα αλλά άγνωστο αντικείμενο για τους «πολιτικούς», τους «πολιτευτές», τους ανίκανους να σχεδιάσουν το μέλλον πολιτικάντηδες της Εύβοιας μηδεμίας πλευράς εξαιρουμένης.